آيت الله سيد احمد لوماني

حميد مشهدي آقائي

نام شريف وي در كتاب ارزشمند « بقاء البشر» چنين آمده است: « هو السيد احمد بن محمدحسن بن مهدي بن ابي القاسم الملقب به بزرگ ابن زين العابدين الطباطبائي الزواري اصلا الدماندي مولدا ، الطهراني منشا، ابوزوجه المولف عالم جليل و ورع تقي»

« وي سيد احمد فرزند محمدحسن فرزند مهدي، فرزند ابوالقاسم ملقب به  بزرگ ، فرزند زين العابدين طباطبايي كه اصالتا اهل زواره بوده ودردماوند متولد شده و در تهران رشد يافته است.»

وي ابوالزوجه مرحوم شيخ آقا بزرگ تهراني صاحب كتاب شريف نقباء البشر است.دانشمندي است بزرگ مرتبه  و پارسايي است پرهيزگار.

ظاهرا اجداد وي از اهالي زواره اصفهان بوده اند كهاز آن سامان به «لومان» مهاجرت كرده و در آنجا ساكن شده اند.

مرحوم شيخ آقابزرگ در ادامه چنين مي گويد:« پدرش در قريه لومان كه در دو فرسنگي دماوند است ساكن بود.در كودكي مادرش به تهران آمد و تحت تربيت آن دو پرورش يافت. تا حدود هجده سالگي در تهران زندگي كرد.چون پدر بزرگوارش در سال 1290 هجري قمري از دنيا رفت، به دماوند رجوع كرد تا سرپرستي خانواده خويش را بعهده بگيرد. حدود 20 سال منشا خدمات بسياري در زادگاه خود بود، از امر بمعروف و نهي از منكر غافل نشد و به همين خاطر از طرف عمال حكومتي دچار سختي هاو مشكلات زيادي شد. در سال 1316 هجري قمري ( صد سال قبل) از دماوند به عتبات عاليات هجرت نمود . يكسال در كربلا ماند. 7 سال در نجف، ملازم بحثهاي فقهي و اصولي دو استاد بزرگوارش ميرزا خليلي و سيد محمدكاظم يزدي بود. در سال 1324 هجري قمري  از نجف به سامراء مهاجرت نمود.

يازده سال بعد در سال 1355 به همراه مهاجرين به كاظمين مهاجرت نمود.

در سال 1338 هجري قمري مجددا به كربلا مشرف شد و سرانجام درهمان سال، در سن 65 سالگي در شب نيمه شعبان وفات يافت و در صحن حضرت ابوالفضل العباس (ع) مدفون شد.

آن بزرگوار در مهمان نوازي و دستگيري از مستمندان يگانه روزگار خود بود.

منابع:

1- طبقات  اعلام الشيعه، نقباء البشر في القران الرابع عشر، ج1، 94.

2- نقباء البشر، ج 1، 13/4.

3- مطلع الشمس ، ج 1، بخش مربوط به دماوند